پریشانم در زندگی…
به دنبال تو در جاده های نا آشنا پریشانم…
روزها را به امید شب ها و شب ها را به امید سحر طی می کردم تا نشانی از تو بیابم…
رویاهای من با یاد تو نقش بسته است و نفست با سلولهای وجودم آمیخته شده است تا نتوانم این پیوند مقدس را جدا کنم مگر با مرگ.
الهی تو سرنوشتم را بنویس که من توان نوشتن آن را با دستان بی رمق خویش ندارم.
مرا دریاب که سرشار از شوق احساس توام….
به من امیدی از میان این همه سراب ببخش تا بتوانم لحظه اکنون را سپری کنم.
به دنبال سعادت به درونم می نگرم ، اما باز رد پای تو را می بینم که در تار تار وجودم نقش بسته است.
هر چقدر راه خود را جستجو کردم نشانی های تو را جستم…
حال درک می کنم که همیشه به دنبال تو سرگردانم و باز هم فراموش نمی شوی.

تو با دل تنگیای من،
تو با این جاده هم دستی!
تظاهر کن ازم دوری،
تظاهر می کنم هستی!

زیر باران باید رفت
فکر را خاطره را زیر باران باید برد
با همه مردم شهر زیر باران باید رفت
دوست را زیر باران باید برد
عشق را زیر باران باید جست
زیر باران باید بازی کرد
زیر باران باید چیزنوشت حرف زد نیلوفر کاشت
زندگی تر شدن پی در پی
زندگی آب تنی کردن در حوضچه اکنون است

پشت دیوار جدایی

من و غم تنهاییم.

غصه ای نیست!
که دیوار فرو خواهد ریخت،

و من و دل،

به تماشای خودت می آییم…