باز هم مطلبی دیگر از تنهایی و نا امیدی…
امیدوارم حداقل توان این را هم از دست ندهم و چراغ زندگانیم در این خانه آنلاین روشن بماند.
ماه دیگر که بهار آمد یاد من هم باش…
چه دشوار است رویا را نوشتن.به واقع سرما یخ را نمی شکند.ما سرمازدگان آرزویی جز شکستن یخ وجود دیگران نداریم.
این است که افسردگی سراسر وجود مرا فرا می گیرد و با دستهای سردم دیگر نمی توانم گرمایی را به خانه متروک آرزوهایم الهام بخشم.
آلودگی من بیش از آن است که با شکوه ای یا گلایه ای بتوان آنرا به سخره کشید.
دیگر نمی توان بجای پس انداز کردن حرفهای قدیمی ، گفتار جدیدی را به زبان آورد.
بیچاره زنانی که مجبورند از شوهران وفادارشان در تمام عمر همان جمله هایی را بشنوند که مردان معمولا در مدرسه یاد می گیرند…عین دوایی تلخ و بدبو ، آن هم روزی ۳ بار … صبح ، ظهر ، شب . تازه بعضی ها عصرها هم شاید.

خدایا…
خدایا…
آه ای خدایم…
صدایت می زنم ، بشنو صدایم.
شکنجه گاه این دنیاست جایم…
به جرم زندگی این شد سزایم…
مرا بگذار با این ماجرایم…نمی پرسم ،‌ نمی پرسم چرا این شد سزایم.
گلویم مانده از فریاد و فریاد … ندارد کس غم مرگ صدا را.
به بغض در نفس پیچیده ام سوگند…
به گلهای به خون غلتیده سوگند…
به مادر، سوگوار جاودانه که داغ نوجوانش دیده‌،‌ سوگند…
خدایا حادثه در انتظارم است…
به هر سو باد وحشی در گذار است…
به فکر قتل عام لاله ها باش ، که خواب گل به گل کابوس خواب است.
خدایا…
خدایم ای خدایم…
ای پناه لحظه هایم…
صدایت می زنم…
بشنو صدایم.
الهی در شب فقرم بسوزان ، ولی محتاج نامردان مگردان…
الهی…
الهی عطا کن دست بخشش همتم را…
خجل آزموده محتاجم نگردان.
الهی کیفرم را می پذیرم…
کیفرم را می پذیرم که از تو ذات خود را پس بگیرم…
کمک کن تا که با ناسزا نسازم…
برای عشق و وصالت بمیرم…

قسم به دل خسته ام…
قسم به قلب شکسته ام…
قسم به آه بر لب نشسته ام…در این سینه جز غمی به دل ندارم.
ببین به شب های بی ستاره ام…
چیزی نمانده بر لب که نخوانم از این غم.
آرامشی را ندیدم من بجز کلامی که زود گذشت.
پایان عشق اگر این است دیگر از من نماند نام و نشانی.
آتش به دل و دیوانه ام من…
شبها تا هنگامه سحر ، مشتری می خانه منم…
باز ادامه دارد این غم…
من که شکسته ام و غربت سنگین گریه های بی صدای شبانه ام سکوت خوابم را می شکند…
من و سایه ام هستم و سیگار پشت سیگار…
درست است…از من نترس از هیچ مطلق.

باز امشب هوا مثل هر شب دیگس…
قربت شبهایم…عشق و گریه هام…این همه غم صدام برای توست…
نمیشه نوشت….
نمی تونم !
نمی دونم چرا !
به هرحال…
در آرزوی پشیمانی می مانیم…

دلم تنگ است…
با دلی تنگ می نویسم…
با قلبی مملو از درد و گلویی پر از عقده برایت می نویسم…
می خواهم با این دل تنگم در تاریکی شب از این شهر بروم…
نمی دانم در جایی که جفا حاکمیت می کند و دل تنگ را بر لبه تیغه نگاهی بی اهمیت نگاه می دارند، چه کنم.
دیگر کسی برای من از وفا و محبت سخن نمی گوید. گویی من از لیست آدمیان خط خورده ام.
ای داد از زمانه…
دست به دعا کرده ام ، اما می دانم پاسخی در انتظار تنهایی من نیست…
براستی خدایش هم مرا از لیست خود پاک کرده است و اعتنایی به آه و ناله های بی جان من نمی کند…

شعر :‌ یا رب
بگو یا رب چه بد گفتم چه بد کردم … که نزدت خویشتن را دیو و دد کردم.
.
.
.
به حرفم گوش کن یا رب، به دردم گوش کن یا رب … اگر بیهوده می گویم مرا خاموش کن یا رب.

می دانم پاسخی شوم در انتظار سوال هایم است. ...
تنها سنگینی سکوتی در این راستای بی رهگذر به گوش من می رسد ...
پشت این درهای بسته نا امیدی چیزی جز تاریکی نمی توان دید ...
آری ، اینجا راسته ی خاموشان است .